ROKUDAN EXAMEN SHIHAN LU JAPAN

Dag 1 - Het vertrek

Opgestaan om vijf uur, beetje zenuwen om tot in Brussel te geraken omdat je in het Belgen landje maar nooit weet hoe het verkeer verloopt.

Dus wij vertrokken om 6 uur in de morgen om een vliegtuig te halen dat om twintig voor twaalf opstijgt.

Na anderhalf uur aangekomen in Brussel airport.

Opgestegen op tijd richting Helsinki, perfect op tijd geland om ginder te horen dat de vlucht uitgesteld is.

Uiteindelijk kunnen we om 17:25 vertrekken richting Osaka.

In Osaka Trein genomen naar het station waar ik de bullet trein zou nemen.

Na een uurtje onderweg geweest te zijn aangekomen in het Shinkansen station om daar de hogesnelheidstrein te nemen.

Om een lang verhaal kort te maken na een viertal uurtjes op de trein (kan langer zijn geweest om in Yamagata aan te komen), waar Shihan Tabata en zijn vrouw ons

stond op te wachten, en ons per auto naar ons hotel voerde .

Om negen uur s ‘avonds plaatselijke tijd kwam ik eindelijk op mijn eindbestemming aan.

Het was intussen plus minus 32 uur later dan wanneer ik de voordeur in België achter mij toe trok.

Dag 2 - Trainingsdag 1

Na maar vier uurtjes geslapen te hebben, wachten tot we konden vertrekken naar de sportzaal.

Eerst om zes uur een lekkere spaghetti gegeten in de Family market die 24 uur op 24 open zijn.

Nu ben ik er klaar voor.

De bus in naar de sportzaal.

Na een uurtje rijden en altijd maar blijven stijgen, blijkt de sporthal midden in een skigebied te liggen.

Altijd leuk om te weten voor een short-ski ……………hahaha.

Eerst de administratie, om dan om tien uur te beginnen met een training van twee en een half uur.

Te beginnen met een traditionele opwarming, kihon een vierhonderd arm technieken, om dan over te gaan op een vierhonderd been technieken.

Om de opwarming af te sluiten deden we nog 500 mawashi’s (normaal Jodan).

De rest van de tijd werd opgevuld met drie staps oefeningen, ido geiko’s, en een twintigtal kata’s.

Na deze training konden we gaan lunchen met een lekker Japans lunchpakket.

Aansluitend kregen we een scheidsrechterscursus van twee uur, maar ik hou niet van dit soort aandacht wanneer iedereen naar kwatta aan het kijken is en ben dan ook deftig de mist ingegaan. Dat is iets wat ik mij zondag niet kan permitteren.

Het was dan ook als voorbereiding voor de wedstrijd van zondag waar wij zouden scheidsrechteren bij zowel dekata als kumite wedstrijden als middenrechter.

Om vier uur terug de bus in.

Aangekomen moesten we ons direct klaar maken voor de Welcome party met een walking buffet en veel te veeeeeeeeel drank.

Moe maar voldaan het badje in om de spieren te relaxen en daarna het bedje in met de wekker op zes uur.

Dag 3 - Trainingsdag 2

Een uur voor de wekker afging, mijn bad terug laten vollopen na eerst de nodige telefoontjes gedaan te hebben met het thuisfront ……lang leve het internet.

Bij mij was het zes uur s ‘morgens, terwijl iedereen in Kapellen zich klaarmaakte om te gaan slapen, om elf uur s’avonds.

Om zes uur dertig zat ik met mijn Japans ontbijt beneden, dat bestond uit twee rijst bollen (binnen in zat er dan zalm en zeewier in verwerkt) stukje vlees, en een potje ……I don’t know.

En een mizo soepje dat naar … smaakt, maar zeer voedzaam is.

Morgen toch maar een extra noedel soepje gaan halen.

Om twintig na acht de bus in naar de tempel voor de Zen meditatie in de Nagaseji Temple.

In de tempel, die trouwens midden in een kerkhof lag, was de rust die over je kwam zeer sereen.

Binnen kreeg je eerst uitleg hoe en waar het voor dient, en dit heeft niets met je geloofsovertuiging te maken.

Je moest, in kleermaker zit, op een soort bol van stof gaan zitten, je hoofd leegmaken en aan niets denken.

Je lichaam en geest aan de tijd overlaten.

Wanneer je het moeilijk had kon je een extra motivatie krijgen van een monnik …

Hij kwam achter je staan, met een platte lange lat, waar hij vriendelijk, mee op de rechterschouder tikte.

Wanneer je akkoord was, uitte je dat, door je handen in een bid positie te brengen en rustig je hoofd naar voor te brengen.

Dan bracht je je hoofd naar de linkerschouder, en de monnik was zo vriendelijk een smakkeroe te geven op je rechterschouder (op de schouder nekspier) waarna je hem vriendelijk bedankte.

Hoe raar het ook mag klinken, ik gaf me over aan dit ritueel en voor ik het wist zweefde ik mentaal rond in een zwarte ruimte zonder bewust te zijn van lichaam en geest.

Het was zeer rustgevend, veilig, vredelievend en de stress viel zo van je af.

Een plaats, een ruimte, een bewustwording, die ik eigenlijk niet meer wou verlaten.

Na het horen van een zacht geluid ergens ver op de achtergrond van een gong dat steeds intenser werd, brokkelden de wanden van mijn veilige haven af en bracht me terug naar het heden, back….. to reality.

Op het moment dat ik dit neerschrijf borrelen de emotie’s weer sterk op.

Het was mentaal zeer zwaar maar een fantastische ervaring die eigenlijk naar meer smaakt.

Deze ervaring is beter dan eigenlijk (sorry voor de verwoording) een stuk in je frak te …. en bovendien een stuk gezonder, I think .

Dan terug de bus op naar het trainingscentrum, waar een training van een uur en een half gegeven werd.

Die bestond uit een lichte opwarming, met maar een kleine 200 honderd arm technieken een kleine honderd beentechnieken.

Plots stopte Shihan Tabata de les. Ik wist direct dat er iets niet goed was, dus sloten we de warming up af "with 1000 mawashi’s, he said".

Zalig….

Uurtje lunch met terug een lunch box en een zalige groene thee erbij.

Om terug te beginnen met training, stond de Referee Course op het programma.

Maar ik was maar al te blij dat we twee uur kata konden lopen, wat mijn vermoeden bevestigde : ik was in orde.

Na een korte meeting, waarin iedereen zich voorstelde, terug de bus in.

Iets gegeten in mijn hotel, badje, bedje en mijn lichaam en geest overgegeven aan Morpheus.

Wekker om zes.

Dag 4 - De beklimming van 33OO treden naar Dewasanzan Shrine

Na mijn Japans ontbijt, ditmaal met een noedelsoepje erbij, was ik klaar om de volgende dag aan te vliegen, te trainen, mij over te geven en mijn geest onder te dompelen aan de Japanse cultuur. Na een rit van twee uur aangekomen aan de ingang van de Hagurosan Stairs.

Samen met Ann-Sofie van Zweden, begon ik aan de beklimming.

Eigenlijk viel dit nog mee. Schitterende natuur, met bomen van meer dan duizend jaar oud en kleine tempels onderweg, om uiteindelijk boven bij het Shrine aan te komen. In deze tempel volgden we een Boeddhistische mis. Na deze ervaring kwamen we in de gangen nog een pas getrouwd koppeltje tegen. Mogen de goden dit huwelijk gunstig ondersteunen.

Aansluitend volgde een training van een dik uurtje op een grasveld tussen de tempels, waar de geesten van Samoerais ronddwaalden en raar zouden opkijken van een kleine honderd karatekas die met hun kiai’ s hun rust verstoorden. Achteraf aten we als lunch het eten van de monniken : vegetarisch, moeilijk te omschrijven of het lekker was, maar je mag vooral niet met je ogen eten. Wat ik dan ook niet deed, want je moet alles eens geproefd hebben was mijn motto.

Na de lunch………………….de zuivering !

We mochten alleen onze dogi broek en obi aanhouden.

Na dat we opgewarmd waren door de monniken, met bewegingen en veel kiai ’s was de body en mind er klaar voor.

Het 8 graden koude water in, in een snelstromende rivier met ijswater dat door de bergen werd aangevoerd.

Als je zelf nadacht was het koud, maar op het moment dat je de richtlijnen van de monniken volgde, vergat je de kou.

Water is de "circle of live" vertelden de monniken (Als je meer wil weten kom je het maar vragen)

Met een kleine afsluitingsceremonie, wij terug een kleine duizend trappen op naar de bus.

Boven aangekomen besefte ik plots dat mijn knie bescherming nog beneden lag, dus ik terug naar beneden op mijn blote voeten …. en natuurlijk terug naar boven. Vergetelijkheid straft onmiddellijk.

Terug de bus in met een schitterende zonsondergang tegemoet.

De zon omarmde en streelde je gezicht, om te willen zeggen : "het was een schitterde dag, ga met vrede in je hart, de sterren nemen het nu van mij over."

Een afsluiting van een prachtige dag, een zalig gevoel en mentaal weer veel om over na te denken.

Deze reis pakt me meer en meer op mijn gevoel. Japan is voor mij deze keer mentaal zeer zwaar, maar ik voel me ook zo rijk.

Rond zeven aangekomen om met de mensen van Belgische delegatie te gaan eten … beef steak friet…… (ja ik weet het).

Moe maar voldaan, na een badje, weer het bedje in.

Wekker om zes uur gezet.

Dag 5 - De wedstrijd

Na een half uurtje rijden kwamen we aan in het gymnasium.

We kregen het schema waarop aangegeven werd wie, waar moet scheidsrechteren.

Alles was, zoals verwacht, perfect georganiseerd die dag.

Het was gestoord om kleine Japanners van vier, de taikyo te zien lopen, op een wijze om u tegen te zeggen.

Alles liep zoals het moest verlopen. No mistakes now.

's Avonds de Sayonara party met een uitgebreid buffet en weer de drank die rijkelijk vloeide.

Maar niet voor mij deze keer….. Morgen, belangrijke dag, en ik had een schaduw die me in het in het oog hield en waar ik orders van gekregen had ……….("no booze this evening" - met dank aan Sensei Johan van Zweden).

We moesten een speech geven en een liedje zingen waar ik het mijn beste versie van Clouseau heb neer gezet.

Badje, bedje, wat een vaste routine was geworden en wekker om zes.

Dag 6 - Dan promotion test

Voor het eerst zalig geslapen. Om half zeven naar de ontbijt zaal met mijn pakket en ook deze keer weer met een noedels soepje extra.

Met de bus naar het gymnasium.

Daar aangekomen mij effe afgezonderd om mijn geest en body op een rijtje te zetten. En mij mentaal voor te bereiden.

"Let's go, rock and roll", een uitspraak die sommigen onder jullie wel zullen herkennen ;-).

Om half tien oplijnen voor een opwarming : alle kata’s, op een hoog tempo en het examen moest nog beginnen…..

Shihan Tabata had er blijkbaar zin in.

"Here we go", kihon, trappen, driestapsoefeningen, ido geiko’s, conditie (puch-ups, sit-ups, sqauts en fly’s) volgden elkaar op om uiteindelijk bij de kata’s te eindigen.

Alle kata’s gelopen en ik voelde mij in mijn nopjes. Alles in mijn lichaam wou mee, dus……… gaan met die banaan .

We kregen effe rust, tien minuutjes, om onze bescherming aan te doen en dan ... kumite.

Zestig partijen van 1 minuut……….

Wat was dat een berg waar je tegenop kijkt, maar ik zat er niet mee. Ik had mij er mentaal toch op voorbereid : "just say Osu and do it".

We stonden opgelijnd, wanneer Shihan zijn ronde kwam doen : twee karatekas van in de zeventig moesten maar 1 partij vechten tegen elkaar. (wat ik ook maar normaal vond). Naast Shihan Christiaan stond een Shihan uit Panama. Een toffe mens, waarvan ik dacht dat hij rond de 65 jaar was, maar achteraf bleek dat hij maar 1 jaar ouder was dan ik (62 dus). Hem werd de vraag gesteld hoeveel partijen hij wou vechten en hij koos voor 5 partijen.

Dan werd de vraag aan Shihan Christiaan en mij gesteld of wij tien partijen wilden vechten.

Ik heb er dan maar gelijk tien bovenop gedaan.

Na deze twintig afgeroefeld te hebben, kwam Shihan Tabata naar ons met de vraag of we wilden stoppen.

Maar ik besliste snel : "10 more..."

Het werden er 35, 40, 45, 50 en dan kwam hij opnieuw langs met weer de vraag of we willen stoppen…

"No, now we go all the way for the 60 fights"

En ik heb het gedaan.

Achteraf voelt het alsof je door een camion bent overreden, maar het gevoel van de overwinning op jezelf maakt alles goed.

Mentaal was het een bevrijding, ik kon de wereld aan, wat de uitslag van het examen ook zou zijn.

Na de deliberaties, van een twintigtal minuten, keerden de zes Shihans terug en kregen we te horen dat we geslaagd waren.

Al het trainen, fietsen, zwemmen, duizende push-ups, duizende sit-ups, het meestal altijd alleen trainen, je altijd tegen de limit pushen, tot tegen het balen toe, heeft opgebracht : 6 de Dan.

Dit was één van de moeilijkste Dan promotion tests die ik ooit gedaan heb, omdat ik mijn kunnen, mijn lat, verschrikkelijk hoog had gelegd, en gelijk was het ook een van mijn makkelijkste …………ik was perfect in orde en dat dankzij één club SEISHIN DOJO.

Aan al degene die me gesteund hebben, mentaal, en die achter mij stonden, mee getraind hebben en vooral die in mijn kunnen geloofden, mijn nederige dank.

Zonder jullie, zoals Shihan Tabata zou zeggen…."NO PASS".

's Avonds zijn we dan gaan eten met de Okinawezen waar ik vooral het begin van herinner maar zeer weinig van het einde………..